Η πόλη μας υπάρχει από πολύ παλιά. Στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου λεγόταν Φυλακαί, που σημαίνει φρούρια, γιατί εκεί ήταν τα περάσματα προς τη Δυτική Μακεδονία. Όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι, το άλλαξαν και το έκαναν Σέρβια, που σημαίνει παρατηρητήρια. Γι’ αυτό και οι αρχαίοι έχτισαν αυτό το κάστρο πάνω από την πόλη, για να μπορούν να φυλάνε καλύτερα την περιοχή. Πολλοί πόλεμοι έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Ρωμαίοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Οθωμανοί πολεμούσαν για να κυριεύσουν τη περιοχή. Ο παππούς μου πολλές φορές λέει μια ιστορία για το τρόπο με τον οποίο κατάφεραν οι Οθωμανοί να καταλάβουν το κάστρο μας. Σύμφωνα με έναν χρησμό, η ακρόπολη θα έπεφτε την ημέρα που τα ψάρια θα κολυμπούσαν στο ποτάμι ζωντανά από τη μια πλευρά και τηγανισμένα από την άλλη, και, καθώς κάτι τέτοιο φαινόταν αδιανόητο, η νεαρή βασίλισσα του κάστρου ήταν σίγουρη πως το κάστρο της θα άντεχε στην πολιορκία. Την ημέρα, λοιπόν, που ο προδότης μεταμφιεσμένος σε μοναχό ζήτησε βοήθεια από τους πολιορκημένους κι εκείνοι του άνοιξαν την πύλη, οι Οθωμανοί βρήκαν την ευκαιρία να ορμήσουν στο κάστρο. Την ώρα εκείνη, η βασιλοπούλα τηγάνιζε ψάρια από τον Αλιάκμονα, και, καθώς άκουσε τον θόρυβο, της έπεσε το τηγάνι από τη φωτιά, με αποτέλεσμα τα ψάρια να χυθούν στο πάτωμα τηγανισμένα από τη μια πλευρά και ωμά από την άλλη.

Ο παππούς μου λέει ακόμα μια ιστορία για τον τόπο μας. Την άνοιξη του ‘43 ήρθαν οι Ιταλοί για να φτιάξουν τη γέφυρα του Αλιάκμονα που είχαν κάψει οι αντάρτες. Έκατσαν τρεις μέρες στα Σέρβια και έκαψαν όλη την πόλη. Μόνο το ορφανοτροφείο και μερικά σπίτια γλίτωσαν. Μέχρι και τις εκκλησίες έκαψαν. Ο παππούς μου ήταν τυχερός, γιατί μαζί με τα αδέρφια του και τη μητέρα του πρόλαβαν και κρύφτηκαν στο φαράγγι και περίμεναν να τελειώσει το κακό. Όταν επέστρεψαν, δεν είχαν ούτε ρούχα ούτε φαγητό, και αναγκάστηκαν να φύγουν για λίγο σε κάποιους συγγενείς τους στη Βέροια. Λίγοι ξαναγύρισαν στα Σέρβια μετά τον πόλεμο. Οι περισσότεροι έφυγαν για πάντα, γιατί πλέον δεν τους είχε απομείνει τίποτα.

Αγαπώ πολύ τον τόπο όπου γεννήθηκα και, ακόμα κι αν ζω μακριά, πάντα λαχταρώ να έρθει η μέρα που θα γυρίσω και πάλι.”

Η κυρία Γεωργία σηκώθηκε από τη θέση της και πλησίασε την Αθηνά. Έσκυψε, τη φίλησε στο κεφάλι και χαμογέλασε. Η Αθηνά επέστρεψε στο θρανίο της με μια τεράστια περηφάνια τόσο για τον εαυτό της, όσο και για τον τόπο όπου γεννήθηκε!