Η μπουμπουλιά ήταν ένα δέντρο το οποίο, σύμφωνα με τον θρύλο, βρίσκονταν λίγα μέτρα μακριά από το πέτρινο γεφύρι των Σερβίων, στον δρόμο που πριν τη τουρκοκρατία ένωνε τους κατοίκους που ζούσαν μέσα στο κάστρο των Σερβίων με τον κάμπο, και από εκεί με την υπόλοιπη Μακεδονία. Από τον 6ο αιώνα μ.Χ., η ανάγκη για σύνδεση του κάστρου με την υπόλοιπη πόλη είχε ωθήσει τους κατοίκους να φτιάξουν ένα γεφύρι το οποίο, όμως, ήταν ασταθές και πολύ συχνά, όταν το ρέμα του Άη Γιώργη φούσκωνε, το κατέστρεφε. Μέχρι που χτίστηκε κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο ένα καινούριο από πέτρα και με μαστοριά μεγάλη, για να αντέχει τόσο τους ανθρώπους όσο και τα ζώα τους που φορτωμένα ανηφόριζαν από την χριστιανική συνοικία προς τον βυζαντινό λόφο. Άλλωστε, οι Οθωμανοί το χρειάζονταν, καθώς είχαν στήσει φρουρά μέσα στο κάστρο, την οποία διατήρησαν μέχρι το 1850 περίπου. Γι’ αυτό ο ηλικιωμένος κάτοικος των Σερβίων ήθελε να δει Έλληνες σ’ εκείνο το σημείο, γιατί η παρουσία τους θα σήμαινε αυτόματα την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού.

Πολλά χρόνια μετά, η πολυπόθητη ελευθερία είχε κερδηθεί. Το κάστρο ερήμωσε, αλλά το πέτρινο γεφύρι παρέμεινε στη θέση του για να προστατεύει τον διαβάτη από τα νερά του χειμάρρου, που, όμως, είχε χάσει την ορμή του. Οι νέοι των Σερβίων συνέχιζαν να το επισκέπτονται, και ήταν ένα σημείο που για δεκαετίες το χρησιμοποιούσαν ως τόπο συνάντησης και συγχρωτισμού. Ως τέτοιο παρέμεινε το πέτρινο γεφύρι των Σερβίων μέχρι το 1970, όταν και δημιουργείται ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί με μεγαλύτερη ευκολία στο κάστρο.

Το 2016 με τις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν και με την σχετική μελέτη του έργου, αποκαταστάθηκαν και συντηρήθηκαν η στατική του επάρκεια, ενώ πραγματοποιήθηκαν και εργασίες καθαρισμού και εξυγίανσης στον περιβάλλοντα χώρο του γεφυριού.