“Όμως, δεν ήταν πάντα αυτό το όνομα της εκκλησίας”, είπε κι έδειξε προς την κατεύθυνση μιας τοιχογραφίας, στην οποία αχνοφαίνονταν η φιγούρα του Ιησού πάνω σε έναν θρόνο. Δίπλα της βρίσκονται τα σημάδια μιας άλλης, αυτής του Αγίου Δημητρίου. Σ’ αυτόν ήταν αφιερωμένη όταν κατασκευάστηκε αρχικά γύρω στο 1000 μ.Χ.

Κάπου δύο αιώνες μετά τα θυρανοίξια του ναού, εκεί έλαβε χώρα ο γάμος της Θεοδώρας, κόρης του στρατιωτικού διοικητή του κάστρου Pierre d’ Aulphy, με τον δεσπότη της Ηπείρου Μιχαήλ Β’ Άγγελο Κομνηνό. Οι καλεσμένοι ήταν πολλοί και μετα βίας χωρούσαν στον ναό, παρά το γεγονός ότι οι διαστάσεις του, 23 επί 14 μέτρα, τον καθιστούσαν έναν από τους μεγαλύτερους της περιοχής. Το γεγονός ήταν εξόχως σημαντικό και πέρασε στη λαϊκή παράδοση της περιοχής, καθώς η Θεοδώρα έμελλε να ζήσει μεγάλες κακουχίες από εκείνη την ημέρα, τις οποίες, όμως, διαχειρίστηκε με τέτοια σύνεση και σωφροσύνη που τελικά ανακηρύχθηκε από την Εκκλησία Οσία, και η μνήμη της εορτάζεται στις 11 Μαρτίου.

Η τρίκλιτη Βασιλική των Κατηχουμένων χτίστηκε πάνω σε ένα πλάτωμα που διαμορφώθηκε πάνω στον βράχο πολλούς αιώνες πριν την κατασκευή του ναού. Γύρω στον 4ο με 6ο αιώνα μ.Χ., ο χώρος φιλοξενούσε κάποιον προχριστιανικό ναό, σύμφωνα με ευρήματα που έχουν βρεθεί. Σ’ αυτόν τον ναό πάτησαν τα θεμέλια του μετέπειτα κτίσματος το οποίο αποτέλεσε και τον καθεδρικό ναό των Σερβίων μέχρι τον 17ο αιώνα, ενώ ο χώρος γύρω του χρησιμοποιήθηκε ως νεκροταφείο για τους κατοίκους της καστροπολιτείας.

Τους τοίχους του ναού καλύπτουν τρία στρώματα τοιχογραφιών που χρονολογούνται αντίστοιχα στον 12ο, τον 13ο και τον 15ο-16ο αιώνα. Ιδιαίτερης ομορφιάς είναι αυτές του Αγίου Φλώρου, καθώς και μία ακόμα που αναπαριστά την προδοσία του Ιούδα. Δυστυχώς, όμως, μετά το 1920 και την κατάρρευση της ξύλινης στέγης του ναού, όλα αυτά τα δείγματα της υψηλής Βυζαντινής τέχνης έχουν μείνει εκτεθειμένα στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.