Είχε ξημερώσει η 9η Οκτωβρίου του 1912, και ο στρατηγός Γεννάδης με το ανεξάρτητο απόσπασμα ευζώνων του ξεκίνησαν από το χωριό της Ελάτης, απέναντι από το μοναστήρι της Ζάβορδας, και κατευθύνονταν στον Αλιάκμονα για να τον γεφυρώσουν. Κατά τη προηγούμενη μέρα, είχαν δώσει νικηφόρα μάχη με τον Τουρκικό στρατό στη Δεσκάτη. Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, το οποίο είχε αποφασίσει οι Ελληνικές δυνάμεις να χτυπήσουν στα πλευρά τον εχθρό, μιας και η κατά μέτωπο επίθεση στο φυσικό οχυρό των στενών του Σαρανταπόρου έδινε πολλά πλεονεκτήματα στον Τουρκικό στρατό, ο οποίος είχε επιστρατεύσει μέχρι και Γερμανούς αξιωματικούς ως συμβούλους για την καλύτερη οχύρωση των στενών. Οι Τούρκοι, όμως, είχαν υποτιμήσει το ηθικό των Ελλήνων, και να που τέσσερις μόλις ημέρες μετά την αρχική εξόρμηση του Ελληνικού στρατού από τον Θεσσαλικό κάμπο, έχασαν μάχες και βρέθηκαν σε θέση άμυνας.

Είχε πλέον φτάσει μεσημέρι, και την πορεία του ανεξάρτητου τμήματος ευζώνων διέκοψαν οι βροντές των πυροβόλων που έρχονταν από κοντινή απόσταση. Ήταν η μάχη των Λαζαράδων, η οποία είχε ξεκινήσει σε κοντινή απόσταση από τη θέση του τμήματος. Ο εχθρός κατείχε κι εκεί οχυρές θέσεις και πρόβαλε σθε­ναρή αντίσταση. Εκεί βρίσκονταν η 5η Μεραρχία του Ελληνικού στρατού, η οποία, σύμφωνα με τις διαταγές, έπρεπε να υπερκεράσει εχθρικά στρατεύματα συνολικής δύναμης 5.000 περίπου ανδρών που κατείχαν τη γραμμή Πάδες – Λαζαράδες κι έφραζαν τη διάβαση για τον Αλιάκμο­να. Ο ελληνικός στρατός κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να καταλάβει το ένα άκρο της γραμμής κοντά στο χωριό Πάδες, όμως στο άλλο άκρο, ο εχθρός έδινε μάχη μέχρις εσχάτων. Ο στρατηγός Γεννάδης δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. Άφησε δύο λό­χους του να εργαστούν για τη ζεύξη του ποταμού, σπεύδοντας αμεσως προς υποστήριξη της 5ης μεραρχίας και έλαβε μέρος στη μάχη. Ο εχθρός, ύστερα από τη δυναμική αυτήν παρέμβαση των ευζώνων, δεν μπόρεσε να κρατηθεί, και το απόγευμα, γύρω στις 6 η ώρα, υποχώρησε.