Mετά το 1881 και την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, τα Σέρβια έχουν αναχθεί σε στρατιωτικό κέντρο της περιοχής και αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς. Ο Χαλίλ Πασάς, μόλις έχει οριστεί νέος “Μουτεσαρίφης” (Νομάρχης) της περιοχής και κάθε φορά που συνοδεύει κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος της Οθωμανικής διοίκησης επιλέγει να εισέλθει στην πόλη των Σερβίων από τη βόρεια είσοδο της. Εκεί στεκόταν και με υπερηφάνεια έδειχνε στον υψηλό του προσκεκλημένο το “Ινταντιέ” το Τούρκικο Σχολείο.

Μόλις είχε χτιστεί και λειτουργούσε ως γυμνάσιο για τα παιδιά της τουρκικής ελίτ της περιοχής. Ο Χαλίλ Πασάς το επεδείκνυε με υπερηφάνεια αναφέροντας ότι αυτό το κτίριο, οι άνθρωποι που το περιέβαλαν μα κυρίως όσα προσέφερε στη νεολεία της περιοχής, αποτελούσαν την ελπίδα της γερασμένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η ιστορία όμως είχε διαφορετικά πλάνα, τόσο για το σχολείο, όσο και για την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Το 1912, τα Σέρβια απελευθερώνονται από τον ελληνικό στρατό. Το “Τούρκικο Σχολείο” συνεχίζει να λειτουργεί τόσο με παιδιά Ελλήνων όσο και Τούρκων της περιοχής. Το 1924, η ανταλλαγή των πληθυσμών θα αφήσει μόνους τους Έλληνες μαθητές στις τάξεις του σχολείου, το οποίο θα σταματήσει τη λειτουργία του κάποια χρόνια αργότερα. Όμως τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα.