Η γιαγιά συνέχισε τη διήγηση, καθώς η εγγονή της είχε κάτσει επιτέλους στην σκιά του δέντρου αφήνοντας το παιχνίδι. «Το χτίσιμο ξεκίνησε πριν τα νερά του ποταμού σκεπάσουν την περιοχή. Οι κάτοικοι πήγαιναν κάτω από τις κολώνες που σήμερα καλύπτονται από το νερό και θαύμαζαν το οικοδόμημα. Το χώμα του ποταμού ήταν το καλύτερο υλικό που μπορούσαν να βρουν οι μάστορες, και μαζί με το μπετόν, το σίδερο και τον χάλυβα ένωσαν τη Βόρεια με την Κεντρική Ελλάδα. Μεγάλος αριθμός των κατοίκων των γύρω χωριών δούλεψαν για την κατασκευή της. Όταν ολοκληρώθηκε το 1976, ήρθαν άνθρωποι από όλο τον κόσμο για να τη δουν, και ήταν από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη.»

«Όμως, αυτήν τη γέφυρα δεν την κάνει μοναδική η χρήση της, αλλά όσα περιβάλλουν αυτήν και όσες γέφυρες προϋπήρχαν στη περιοχή. Όταν έδυε ο ήλιος και οι πλαγιές των γύρω βουνών έπαιρναν ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, τότε μέσα από τα νερά πρώτα του ποταμού, και τώρα της λίμνης, έβγαιναν νεράιδες και καλούσαν όποιο όμορφο αγόρι τύχαινε να περνάει να βουτήξει για να τους κάνει παρέα.» Ίσως αυτές τις νεράιδες να γνώρισε και ο Μητροπολίτης Σερβίων & Κοζάνης Ιωακείμ όταν έδωσε το όνομα Νεράιδα στο χωριό στο οποίο ζούσε η γιαγιά.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να κρύβεται σιγά σιγά πίσω από τα Πιέρια Όρη, δίνοντας στην τεχνητή λίμνη Πολυφύτου ένα μαγευτικό χρώμα, αυτό του ηλιοβασιλέματος. Το μικρό κορίτσι κατάλαβε ότι η ιστορία της γιαγιάς της είχε σχεδόν τελειώσει και άρχισε και πάλι το παιχνίδι.

Απέναντι, η Υψηλή Γέφυρα Σερβίων, όπως τη λένε στ’ αλήθεια, έστεκε εκεί ως μέρος πλεον του φυσικού τοπίου, ενώνοντας την εθνική οδό που συνδέει τη Λάρισα με την Κοζάνη τμήμα της οποίας είναι.